من یک داستان‌­نویسم. همیشه هم خواهم نوشت؛ اما چرا یک نویسنده تبدیل به ناشر می‌­شود؟
بهترین هم که باشی، می­دانی همه جای این کره خاکی فاصله بزرگی هست میان نوشتن و چاپ شدن اثر. این فاصله بد نیست. باعث می‌­شود سره از ناسره تشخیص داده شود؛ اما اگر این فاصله طوری زیاد شود که حتی نویسندگانی با گام‌های بلند و شهرزاد قصه‌گوی قوی نتوانند صدای خود را به گوش دیگران برسانند، تکلیف چیست؟ به نظر شما آنها باید در گرداب عمیق ندیده شدن و نشنیده شدن غرق شوند؟! البته که نه…

اما اول بیا با هم ببینیم، قصه‌ی “نشر چهره مهر” من از کجا و کی شروع شد؟!