رقص بالرین‌های نور در فانوس‌های آبی

دیدگاهها

1. نسرین – فروردین 9, 1402

   صفحه ی ۸۲
   چهار صندلی
   خوابیده روی میز
   سر در گریبان هم…
   فضا سازی بسیار قوی در این شعر، به تصویر کشیدن مکان و حال رویداد را آسان می کند. و یک نوآوری کوچک اما موثر، لبخندی به لب خواننده می آورد: چه زیبا!
   و یک سگ
   در پس زمینه ی باغ
   واق می زند…
   تا بحال همیشه خوانده بودیم که: واق میکند.
   و در دنباله، حس شاعر را بهتر از این نمی شد به تصویر کشید. این شعر بسیار بسیار عمیق و زیباست. دست مریزاد:
   و یک قناری
   که تا بغض خورشید
   همراه باران می خواند
   و من
   زنی که عریان نیستم
   بدون آبچکان
   و عطشی
   که هر چه می نوشم، سیر نمی شود.
   دست نیافتن و ناتوانی زن قصه را بهتر از این نمی شد مجسم کرد.

2. نسرین – فروردین 9, 1402

   عاشقانه هایی به غایت ساده و دلنشین . درد و لذتی که آشناست و همین سرایه های شاعره را به دل می نشاند. بخصوص شعر صفحه ۶۸ را دوست داشتم. در عین تاریکی ذهن و خیال و دل، از قاب عکس بی جان دیوار، نور خورشیدی را سرازیر می کند به دل سراینده / خواننده یا هر دو. اندکی امید هنوز سر پایمان نگه می دارد. و این پیام همیشه خوب است. حتی اگر به انتظارمان بکشاند.
   مانا باشید