رشت، ساغریسازان، کوچه‌ بلورچیان

دیدگاهها

1. پرویز حسینی – مهر 6, 1401

   شهابیان ماکت کوچکی از «شازده احتجاب»، را پیش چشم ما می‌گذارد و کاش این داستان بسط پیدا می‌کرد و خودش نوولت درخشانی می‌شد. تخیل نویسنده آن‌قدر قوی است که می‌تواند براساس آلبوم عکس‌های لعیا و سوروگین، رمانی برجسته خلق کند. در نگاهی اجمالی به داستان‌های دیگر این مجموعه می‌توان به زن‌های مظلوم قصه‌ها اشاره کرد و استفاده‌ بهینه‌ نویسنده از اصطلاحات و باورهای بومی خطه‌ شمال و البته نثر پرکششی که مخاطب را تا پایان رها نمی‌کند.

2. مهسا حبیبیان – شهریور 20, 1401

   روایت متمایز و پرداخت خوب شخصیت‌ها در اکثر داستان‌ها مشهود است و گنجاندن باورهای بومی شمال ایران در بعضی از داستان‌های این مجموعه یکی از نکات مثبت این کتاب است که قطعا برای همه مخاطبان جذاب خواهد بود

3. سامیه ابتهاج – مرداد 15, 1401

   قالب و محتوایی خوب، با ساختاری متبوع و به قول جولیا کریستوا دارای بینامتنیتی درخشان در ارکان متن پنهان در داستان کلاغا چی دوست دارن و روابط بینامتنی‌اش

   لایه‌های مختلف داستان‌های شهابیان ما را با مجموعه داستانی عمیق و پرکشش روبرو میکند

4. دست‌سازه‌های بلوط – خرداد 3, 1401

   خواندن این کتاب بسیار برایم لذت‌بخش بود توصیف‌های بی‌نظیرشان جوری بود که انگار در حال و هوای گیلان قدیم قدم میزدم

5. نظر کلی انتهای کتاب – آبان 11, 1400

   داستان «رشت، ساغریسازان، کوچه بلورچیان» یک داستان خوش‌ساخت با دیالوگ‌های خوب، و از اندک نمونه‌های موفقِ «متافیکشن» درادبیات داستانی معاصر ایران (است).هنر نویسنده در این داستان این است که با تکیه بر تخیل، تکه‌ای از هزاران تکه دنیای از دست رفتۀ ما را بازمی‌یابید. در عکاسی، حضور شی، هرگز استعاری نیست و بر همین سیاق حضور موجود زنده نیز نمایانگر زندگی او نیست. در این داستان اما نویسنده با ترفند «دخالت نویسنده در متن» از عکسی که «گوهر» در آن گرفتار آمده، در فاصله بین سطرها به او حرکت و زندگی می‌دهید؛ یک تصویر جاندار که در داستان از قاب بیرون می‌آید و با دخالت‌های نویسنده صاحب کنش می‌شود و از مرگ فاصله می‌گیرد. این مهم‌ترین خاصیت تخیل است در جهانی که از دست رفته. حسین نوشآذر. منتقد ادبی و داستان¬نویس آن‌چه این مجموعه داستان را متمایز می‌کند پرداختی نو در شیوۀ روایت سوژه‌هاست؛ داستان‌های درخشان ورفن‌ما، انگار دو تیلۀ لاستیکی سیاه، کاش ملکه اهلی شده باشد و کلاغا چی دوست دارن، دارای بینامتنیتی متبادر از متون کهن و بدون اشارۀ مستقیم به واقعه، مستقل و منحصر بفرد هستند و در داستان «قورباغه شد پرید تُو آب» پریشان فکری، تردید و آرزوهایی که ریشه درعمیق‌ترین لایه‌های ذهن زنانۀ راوی دارد، به این داستان و داستان «خوشبختی» بُعدی روانشناختی داده است. شیوا پورنگ. داستان¬نویس نویسنده در آغاز داستان «انگار دو تیلۀ لاستیکی سیاه» فضایی مرکب از وهم و ترس را با توصیف مهمانخانه‌ای در یک شب، پیش می‌کشد و با ریتمی شتابناک تا انتهای داستان، روایت را پیش می‌برد. این داستان، از منظر تعلیق و ضرباهنگ، مهم‌ترین داستان کتاب است (و) معنادارترین کاربرد جغرافیا در داستان «ورفن‌ما»‌ رخ می‌دهد؛ داستانی لایه‌مند که با تکیه بر باورهای محلی و دقیق‌شدن در جغرافیای آدم‌های داستان (لاهیجان)، به شکلی ماورایی و جادویی از رئالیسم دست مییابد و با حساسیت در انتخاب نام‌ها و توصیفات و تاکید بر طبیعت (در برابر انسان)، کیفیتی لایه‌مند و حتی نمادین به خود میگیرد.